De kassajuffrouw was zeer vrijgevig. Ik kon de kassabon krijgen, spaarzegels, een fijne dag en de kans op een elektrische fiets. Of ik ook mijn bonuskaart kon laten zien. Nu heb ik mijn hele leven al veel laten zien maar een bonuskaart, dat trek ik niet meer. ‘Ik krijg hem altijd digitaal toegestuurd’, vertelde ik de kassajuffrouw. ‘Dit jaar was hij wel erg vroeg maar dat zal wel met de verkiezingen te maken hebben.’ Hoewel ze erg aardig was, zag ik haar in toenemende mate denken dat ik waarschijnlijk een verward persoon was. Zichtbaar twijfelend en angstig boord ze mij een nieuwe papieren bonuskaart aan. ‘Dat vindt Becx nooit goed’, zei ik. ‘Ik overleg even met de chef’, zei ze. Mijn kassa werd gesloten en de lange rij achter mij ging mopperend naar een andere kassa. De chef was minder aardig en bracht ook een beveiliger mee. ‘We hebben nog een vacature bij de daklozenkrant’, sneerde de chef. ‘Nu is er momenteel veel loos maar mijn dak is nog uitstekend’. De inmiddels gearriveerde ambulancebroeder herkende meteen mijn semantische dementie. ‘U heeft de elektrische fiets gewonnen, hij staat buiten in het rek.’ Ik tuinde er met open ogen in.
Ik heb nu best een leuke kamer en de bonuskaart heb ik ingelijst en opgehangen. Buiten lopen veel verwarde personen. Het is ook wel jammer dat ik nu nooit meer naar het bonusschaak op vrijdagmiddag mag. Het eten is best lekker maar mijn behandelaar maakt een verwarde indruk. Mijn pillen geef ik aan de vogels.
Randpion
Geen opmerkingen:
Een reactie posten